Koncepcja architektoniczna tego obiektu została oparta na analizie jego widoczności z różnych części miasta. Celem było postrzeganie go jako przejrzystej i prostej formy rzeźbiarskiej oraz stworzenie charakterystycznego punktu orientacyjnego w mieście.

Forma budynku jest wyznaczana przez rampy, które biegną wokół elipsy. Prosta forma planu z wielką salą koncertową w centrum i mniejszą salą leżącą na jej osi pozwala na instynktowną komunikację wokół budynku. Przeszklona fasada z prefabrykatów betonowych w formie delikatnego ażuru maksymalizuje potencjał spektakularnych widoków rozciągających się z foyer, które otacza sale i pomieszczenia użytkowe.

Spiralne rampy zewnętrzne umożliwiają publiczności wejście na ulokowany na dachu amfiteatru taras i cieszenie się wyjątkowymi widokami na Wilno. W założeniu na dachu miałyby również odbywać się koncerty na świeżym powietrzu. Naszą ideą było stworzenie takiej przestrzeni kultury, która w przeciwieństwie do rozwiązań tradycyjnych i ekskluzywnych byłaby otwarta i dostępna dla wszystkich.

Taras na dachu stanowi kontynuację przestrzeni publicznej. Jest platformą widokową rozciągającą się wzdłuż elewacji tworząc niezależną atrakcję turystyczną. Dzięki tej przestrzeni Wilno zyska punkt, z którego ogląd miasta będzie nieograniczony przez inne budowle.

Obiekt został zaprojektowany zgodnie z wymaganiami stawianymi budynkom niskoenergetycznym przy jednoczesnym dążeniu do minimalizacji śladu węglowego.

Projekt zrealizowany we współpracy z Flanagan Lawrence w Londynie.